Połowa sierpnia to ukoronowanie sezonu najbardziej intensywnych prac rolniczych. Wówczas już najczęściej gospodarze byli po żniwach.

Zioła, kwiaty i inne rośliny, zanoszone do kościoła ku czci Maryi na święto Matki Boskiej Zielnej (15 sierpnia), były symbolicznym dziękczynieniem za plony rolne.

Kiedyś przy każdym domu znajdował się ogród, gdzie w sezonie można było zrywać słodkie, dojrzałe owoce. Najczęściej zjadano je z krzaczka „prosto do gymby”.

Karbinadle, czyli kotlety mielone, nazywane także karminadlami lub kardinadlami są typowo śląskim daniem obiadowym, chętnie jadanym do dziś.

Druga połowa lipca była na wsi czasem wytężonych prac polowych, gdyż wówczas rozpoczynano żniwa. Były one ukoronowaniem pracy rolnika.

Czas żniw był kiedyś czasem niezwykłym, niemal świętym. Do czynności żniwiarskich przykładano wielką wagę, gdyż dobre zbiory zapewniały dobrobyt przez cały rok.

Nowe zbiory zbóż przynosiły dostatek w pożywieniu i zapewniały zapasy na cały kolejny rok. Stanowiły one podstawę wyżywienia domowników oraz inwentarza.

Latem gospodynie chętnie serwowały swoim domownikom zupy z warzyw, pochodzących z zegródki i pola, wiedząc, że są one pożywne i zdrowe.

Zimą kuchnia śląska była skromna i dość monotonna, dlatego z niecierpliwością oczekiwano na wiosnę i lato.

Sianokosy to proces koszenia, suszenia i magazynowania traw i roślin łąkowych. Były one ważnym wydarzeniem gospodarczym na wsi.

W latach 60. ubiegłego stulecia popularna na Śląsku stała się szpajza, czyli kremowy deser z jajek, z bakaliami i kakao, z dodatkiem spirytusu.

Pszczelarstwo, nazywane niegdyś bartnictwem jest jedną z najstarszych profesji człowieka. W polskiej kulturze funkcjonuje wiele wierzeń związanych z pszczołami.