W kościele ewangelickim na Śląsku, podobnie jak w większości kościołów protestanckich, obchodzone jest Święto Dziękczynne za Żniwa.

Ważnym elementem obrzędowości dożynkowej są wielkie, misterne i budzące zachwyt wieńce żniwne, pod postacią koron lub wianków.

Uroczyste zakończenie żniw, zwane na Śląsku żniwniokiem lub żniwnym, to tradycyjne, doroczne święto plonów oraz chleba.

Na dawnym Śląsku rok szkolny toczył się według niemieckiego kalendarza i rozpoczynał się 1 kwietnia. Do dziś przetrwał zwyczaj obdarowywania piyrszoków tytom.

Połowa sierpnia to ukoronowanie sezonu najbardziej intensywnych prac rolniczych. Wówczas już najczęściej gospodarze byli po żniwach.

Zioła, kwiaty i inne rośliny, zanoszone do kościoła ku czci Maryi na święto Matki Boskiej Zielnej (15 sierpnia), były symbolicznym dziękczynieniem za plony rolne.

Druga połowa lipca była na wsi czasem wytężonych prac polowych, gdyż wówczas rozpoczynano żniwa. Były one ukoronowaniem pracy rolnika.

Czas żniw był kiedyś czasem niezwykłym, niemal świętym. Do czynności żniwiarskich przykładano wielką wagę, gdyż dobre zbiory zapewniały dobrobyt przez cały rok.