Z tradycji niemieckiego kościoła luterańskiego pochodzi zwyczaj przygotowywania wieńca oraz kalendarza adwentowego.
Wieniec adwentowy z jodły lub świerku z czterema świeczkami, zawieszany był dawniej nad stołem. Tradycyjny wieniec wykonany jest w kształcie koła (symbol cyklu życia) z zielonych gałązek drzew iglastych (żywe gałązki symbolizują życie i nadzieję) i posiada cztery świece, zapalane kolejno w cztery niedziele adwentu (świece są symbolem światła, nadchodzącej Światłości).
W okresie adwentu w kościołach ewangelickich na ołtarzu lub w jego pobliżu ustawiany jest wieniec z czterema świecami:
- Pierwsza świeca jest świecą pokoju lub proroctw – symbolizuje długo oczekiwanego Mesjasza.
- Druga świeca to świeca wiary lub betlejemska – wskazuje, że Bóg zaplanował miejsce narodzin Jezusa.
- Trzecia świeca nazywana jest świecą miłości lub pasterzy – przypomina, ze to właśnie oni pospieszyli zobaczyć Dzieciątko i rozgłaszali dobrą nowinę.
- Czwarta świeca jest świecą wiary lub aniołów – przypomina o ich służbie wśród ludzi.
W wybrany dzień tygodnia odbywają się cotygodniowe nabożeństwa adwentowe.
Kalendarz adwentowy także ma protestanckie proweniencje. Zwyczaj zrodził się w XIX wieku wśród niemieckich luteran. Kalendarz służy do odliczania dni od pierwszego dnia adwentu lub 1 grudnia do Wigilii Bożego Narodzenia. W radosnym czasie przedświątecznych przygotowań dzieci rysowały kiedyś kredą kreski odliczające kolejne dni adwentu lub zapalały świece ustawione na oknie. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęły funkcjonować tekturowe kalendarze z otwieranymi okienkami, w których schowane były drobne łakocie. Dziś najczęściej kalendarze adwentowe posiadają 24 okienka z małymi czekoladkami w kształtach związanych ze świętami.
Więcej informacji o tradycyjnych związanych z czasem adwentu:
W adwenta ziemia święta
Historia bożonarodzeniowego drzewka
Roraty, czyli wotywne msze święte
